Het bandje van het mooie Seiko horloge van mijn vrouw was ter ziele. Zo’n bandje geheel passend bij de kast. Dus toog ik op naar de juwelier, waar een ware keur aan horloges staat uitgestald en de rooklucht van de reparateur achteruit de winkel je tracht de winkel uit te drijven.
Ik liep de man in mijn zaterdag kloffie tegemoet, liet de Seiko zien en stelde de vraag of hij dit horloge kon repareren.
Zijn digitale antwoord luidde: “Nee, daar kan ik niks mee (stilte).”.
Smachtend naar enige info vroeg ik: “Wat kunt u wel voor dit horloge van mijn vrouw doen?”.
“Niks”, herhaalde hij, “niet te bestellen.”.
“Wat moet ik dan nu?” probeerde ik nog.
“Weggooien” stelde hij met een besmuikte lach.
Afijn, ik droop af, nogal teleurgesteld in de klantgerichtheid, gebrek aan empathie en vooral commercieel inzicht. Waarom niet even wat begrip getoond, uitgelegd hoe het met de beperkingen in levering van oudere onderdelen zit en vervolgens voorgesteld eens te kijken naar een waardige vervangster van dit horloge? Ik was er klaar voor en had graag op z’n minst gezien wat er te koop is. Had ik wat blijer de juwelier verlaten en het dubbele nieuws thuis kunnen vertellen. Heb jij ook weleens zo’n koude douche in een winkel mogen ervaren? Hoor graag van je.
Succes van de week, de omzet ligt op straat, je moet alleen kunnen bukken, Tom Richmond.